Laži  Slobodana Škrbe
   
    Nije nikakva slučajnost što javnost u Republici Srpskoj teško dolazi do spoznaje o tome šta nam se događalo tokom rata 1992-1995 kada je permanentno  izložena  morbidnim konstrukcijama, lažima i podmetanjima koje, posredstvom poslušnih medija, lanisiraju, i (ne)odgovorne osobe. Jedna od njih je i Slobodan Škrba, član Operativnog tima Vlade Republike Srpske za traženje  nestalih. U izjavu koju je dao banjalučkom „Fokusu“ (tekst pod naslovom „Djecu sahranjivali u loncima“, izdanje od ponedjeljka, 21. decembra 2009.) a da bi javnosti predočio sa kakvom je morbidnošću tuzlansko rukovodstvo „prikrivalo zočin“ na Brčanskoj Malti, Škrba navodi „da je jedno dijete sahranjeno u loncu za kuhanje od desetak litara, a pronađeno je na lokalitetu obilježenom sa N.N. utopljenik. Sudbina ovog djeteta kao i njegovo porijeklo i danas je nepoznata“.
    Sve neodoljivo podsjeća na ratnu morbidariju koja je zapljusnula svekoliko srpstvo od Banjaluke do Beograda, a govorila je kako se srpska nejač, u opkoljenom  Sarajavu, baca kao hrana lavovima u zoološkom vrtu u Pionirskoj dolini. Ako su takve laže u ratu imale smisla da „podignu moral srpskoj vojsci“ i izvrše homogenzaciju pripadnika „nebeskog naroda“, danas izmišljati lonce za sahranjivanje djece nije ništa drugo do nastavak rata istim sredstvima.
    Podmetanje Škrbe lako se raskrinkava iščitavanjem Zapisnika o ekshumaciji na dječijem groblju „Trnovac“ u Tuzli kojeg je 7. juna 2004. potpisao Okružni tužilac u Bijeljini, Nebojša Jovanović. Ekshumaciji, koja je obavljena 18.5.2004.  i kada je pronađen „sumnjivi lonac“, prisustvovao je lično Slobodan Škrba. Pronalazak lonca zapisnički je konstatovan, ali nigdje traga ni o kakvom, a kamoli dječijem tijelu. Da li je moguće da je Škrba vidio ono što nisu vidjeli mnogi drugi koji su prisustvovali ekshumaciji? Naravno da nije i on to dobro zna jer posjeduje kopiju zapisnika.
    Zašto onda izmišlja i uznemirava javnost? Vjerovatno je rezonovao u stilu – kad može moj šef  (čitaj Milorad Dodik), što ne bi mogao i ja. Kako onda vjerovati tom čovjeku jer u nastavku istog teksta proziva Univerzitetsko-klinički centar i Kantonalno tužilaštvu u Tuzli: prve da su lažno prikazali smrt Radojke Vasić i Sare Despotović koje su, prema tvrdnjama Škrbe, nasilno preminule, a drugim da su srpskoj strani dostavili dokumentaciju da je na groblju sahranjen Dragan Vuković, a on živi u Šapcu, dok ekshumirano tijelo pripada 16-godišnjaku Vladimiru Bogdanoviću.
    Da vidimo šta je istina. Radojka Vasić, rođena 1945. u Bratuncu, primljena je na Univerzitetsko-klinički centar 2. aprila 1992. godine na Internu kliniku –Odjeljenje nefrologije. Ljekari su prilikom pregleda ustanovili metastatički karcinom lijevog bubrega koji je zahvatio i jetru. Potvrdili su to nalazi Zavoda za patologiju urađeni 29.4.1992. godine. Patološko-histološka dijagnoza ne ostavlja nikakvu dilemu: „Carcinoma metastaticum in hepatea“. Preminula je na Odjeljenju nefrologije  25. maja 1992. u 3 sata ujutro.
    Sara Despotović, rođena 1931. u Dragaljevcu, opština Bijeljina, je primljena na UKC Tuzla 27.12.1991.godine sa dijagnozom preloma vrata butne kosti. Prilikom ljekarskih pregleda utvrđeno ja da pacijentica ima masovnu i obostranu tuberkolozu pluća i masovno krvarenje iz mokraćnog trakta. Iz potvrde o smrti (umrla je 8. juna 1992.) jasnio se vidi uzrok: „Insuff. cardiorespiratoria“.
    Na kojeg se to patologa poziva Škrba kada tvrdi da je smrt ove dvije žena nasilna?  Ako je zaista bilo nesuglasja između onog što je zatečeno prilikom ekshumacije i dokumentacije koju je dostavio Univerzitetsko-klinički centar u Tuzli, onda je sve to moralo biti registrovano u zvaničnom Zapisniku sa eksuhmacije. Ništa od toga nema u zapisniku kojeg je potpisao tužilac iz Bijeljine Nebojša Jovanović.
    I na kraju da vidimo šta raspoloživa dokumentacija govori o slučaju Vladimira Bogdanovića, odnosno Dragana Vukovića. Provjerom na Univerzitetsko-kliničkom centru u Tuzli nije pronađena dokumentacija ni za jedno od ova dva lica. U arhivi Fondacije Istina Pravda Pomirenje postoji analiza sudskomedicinskog vještačenja specijaliste sudske medicine doc.dr. Đorđa Alempijevića iz Beograda, koja je urađena po  zahtjevu Veća za ratne zločine Okružnog suda u Beogradu u predmetu K.V. 5/07 (slučaj Jurišić). Sa 26. stranici te analize doslovno prepisujemo:
    „ Takođe, iz dostavljene dokumentacije vidi se da je na osnovu forenzičko-genetičke analize izvršena identifikacija posmrtnih ostataka Bogdanović Vladimira i Tubić Steva, međutim, za ova dva lica se na osnovu raspoložive dokumentacije, pre svega zapisnika o sudskomedicinskoj ekspertizi posmrtnih ostataka, ne može tvrditi da (su) njihovi posmrtni ostaci ekshumirani na lokalitetu dečje groblje „Trnovac“ u Tuzli“
Bogdanović Vladimira, ali ni Dragana Vukovića nema ni u zapisniku kojeg potpisuje bijeljinski tužilac Nebojša Jovanović i kojeg je prilikom  svog vještačenja konsultovao dr Alempijević.
Dakle, ono što ne znaju beogradski vještak i bijeljinski tužilac „zna“ Slobodan Škrba. Njegova mašta je nedokučiva: na lokalitetu groblja „Trnovac“ pronalazi lonac i u njemu tijelo bebe;  žene, čiji je život okončan prirodnom smrću, označava kao „bukvalno polomljene“, a stradanje Vladimra Bogdanovića, ko zna iz kojih razloga i na osnovu koje dokumentacije, veže za slučaj „Tuzlanske kolone“.
Laže gospodin Škrba, jer, očigledno i on pripada plejadi onih koji misle da je „laž dio srpskog patriotizma“. I da se poslužimo njegovim riječima: „razuman um sve ovo teško može shvatiti“!
A kako tek nerazumnog izvesti na put do istine!?